Groene industriële revolutie 

Met “it’s the economy, stupid” won Bill Clinton de verkiezingen. Dat geldt nog steeds, alleen is de economie sinds 1992 radicaal veranderd. We zitten midden in een industriële revolutie, die qua impact te vergelijken is met die van de 18e eeuw. Dit keer is die revolutie groen. Donkergroen. Afgedwongen door planetaire grenzen, succesvol dankzij nieuwe technologieën. De strijd om dominantie in deze nieuwe economie is keihard losgebarsten. China doet het meest. In 2021 gaf het 380 miljard dollar uit aan duurzame energieproductie, maar dan de VS en de EU bij elkaar. De Europese Green Deal was het antwoord. Dat is in essentie geen klimaatplan, maar een groeiplan. Een blauwdruk voor een ijzersterke, duurzame economie. De Amerikaanse tegenzet is de Inflation Reduction Act, waarmee 370 miljard dollar beschikbaar gesteld wordt voor schone technologie.

In dit economisch gevecht moet Europa niet naïef zijn. Verduurzaming kost geen geld, maar is juist het ticket naar toekomstige welvaart. Vervuilende industrie zal dus hoe dan ook verdwijnen, de winnaar zal bepaald worden door de snelheid waarmee we kunnen veranderen. En dat doet Europa niet goed.
De auto-industrie is een pijnlijk voorbeeld. Veel te laat omgeschakeld naar elektrisch en nog niet in staat de huidige omslag sneller te maken tegen lagere kosten. Die industrie zal verloren zijn als ze niet sneller omschakelt.

De EU moet hier beter op anticiperen. Bedrijven moeten gedwongen worden sneller te verduurzamen, en dat betreft ook boerenbedrijven. Europese fondsen voor de transitie moeten fors verhoogd worden en het geld moet veel sneller beschikbaar komen. De honderden miljarden euro’s aan investeringen die nodig zijn, zijn geen kosten, maar investeringen. Die kunnen we met z’n allen gemakkelijk dragen, maar moeten via slimme garantie- en leenfaciliteiten vrijgemaakt worden.
In 2023 geldt: “it’s the green economy, stupid”.